Vrouwen met 1000 armen

Als je vandaag de dag in Afrika komt zie je er steeds minder vast werk is. Het vaak de vrouwen die dat doen, zij houden de economie draaiende. De vrouwen doen zoveel. "Wij noemen hen ‘les femmes aux milles bras’. De vrouwen met 1000 armen.", zegt Rabiatou Diallo uit Guinee.

De vrouwen werken in de landbouw en ze verkopen de producten. Ze staan er op het veld, achter het bureau en thuis. Als vakbondsorganisatie ondersteunden we hen. We groeperen hen per bedrijfstak. Ze hebben behoefte aan krediet om te kunnen investeren. Zij gaan het laatst naar bed en staat het eerst op. Zo is het gewoon. In feite zijn zij het hoofd van het gezin.

Diallo zelf is zo'n sterke vrouw. Ze was een van de eerste vrouwen aan het hoofd van een Afrikaanse vakbond. CNV-leden kozen haar tot wereldvrouw. Zij is een inspirerend voorbeeld.

Een werkdag uit het leven van vakbondsleider Rabiatou Diallo uit het Westafrikaanse Guinee

Het zijn spannende tijden voor Rabiatou Diallo van de CNTG, een partnerorganisatie van CNV Internationaal, een van de eerste vrouwelijke vakbondsleiders van Afrika. Na de dood van president Lansana Conté op 22 december 2008, heeft de militair Camara een coup gepleegd.

‘Goddank zonder bloedvergieten’, zegt Diallo. Eindelijk komen er in september 2010 democratische verkiezingen. De vakbeweging speelt een belangrijke rol in Guinee, mede omdat er geen goed functionerende oppositie is.

5.00 uur

Ik sta op en zeg mijn gebeden.

6.00-8.00 uur

Thuis achter de computer beantwoord ik mijn mail. Als er stroom is tenminste. Snel gaat dat trouwens nooit zonder breedbandverbinding. Ik bereid de komende dag voor.
Ik ontbijt samen met familie. Dat zijn de oudste zonen die nog thuis wonen, de kleinkinderen, logés, zoals weeskinderen uit de familie en een vluchtelingengezin uit Sierra Leone.

De nieuwe put is ook voor mensen uit de buurt

Mijn huis staat op een ommuurd erf. In de hoek is een nieuwe put. Die is voor het huis, maar ook voor veel mensen uit de buurt. Overdag staat de poort open. In een hoek is een overkapping, waar de vrouwen koken. Langs een muur zijn kamers, waar nu permanente logés en de zonen wonen. Die ruimte voor anderen is er. Want mijn eigen kinderen in de middelbare schoolleeftijd zitten nu op internaten in Togo en Ghana.

Door alle bedreigingen was het hier niet veilig meer. Dat zij door mijn werk die prijs moeten betalen doet me verdriet. Maar het geeft me rust dat zij veilig zijn. Ik ben het CNV zeer dankbaar dat voor de bijdrage uit het noodhulpfonds aan hun opleiding.

En ik ben trots dat zij het zo goed doen daar. Ze zijn geslaagd voor hun examens en overgegaan naar het volgend jaar.Tussen zes en acht vinden ook al de eerste bezoeken plaats. Mensen uit de buurt komen langs met hun problemen. Het gaat er vaak om de weg te wijzen naar wie hen kan verder helpen.

Jonge zeelieden

Gisterochtend voor ik goed en wel wakker was, stond er al een delegatie op me te wachten van de bond van zeelieden. Een groep jonge kerels heeft grote problemen met hun bedrijf dat niet uitbetaalt wat in het contract staat. Ik geef aan dat ze hun probleem op papier moeten zetten. Met de mensen van de vakcentrale moeten ze een aankondiging van actie voorbereiden. Dat is wettelijk verplicht. Vaak helpt dat al. We spreken af dat ze later die dag bij me langskomen op het kantoor van de vakcentrale om verder te praten en de aankondiging te verzenden.Recent hebben we zo ook de bankbonden gesteund en geadviseerd. Na diverse pogingen tot dialoog waren zij ook genoodzaakt tot actie over te gaan.

Mijn zoons bewaken me 8.00-1300 uur

Om acht uur haalt mijn chauffeur me op. Hij draagt een politieuniform en is gewapend. Met alle aanvallen en intimidatie is dat geen luxe. Mijn echtgenoot is een aantal jaren geleden overleden. Hij was een zeer hoge politie-officier, christen overigens. Gemengde huwelijken zijn geen uitzondering in Guinee. Mijn zoon is hem in zijn geloof gevolgd. En ook in zijn werk bij politie. Mijn dochter is net als ik moslima.

Het lijkt misschien vreemd om steeds met een politiechauffeur rond te rijden, als vakbondsmensen. Maar het geeft een veilig gevoel, overdag tenminste. Want het zijn geen lijfwachten, ze zijn er niet permanent . Al twee keer zijn er ’s nachts invallen bij mij thuis geweest. Sindsdien slapen mijn zoons beurtelings op de bank bij de voordeur.

Overleg met de SER

Op kantoor zijn er bijeenkomsten met mensen van verschillende afdelingen en er is informeel overleg met de leden van het dagelijks bestuur. Vaak zijn er formele bezoeken aan de Sociaal Economische Raad. Ik ben voorzitter van de Commissie van Werkgelegenheid en Sociale Zaken, de belangrijkste van de vier commissie van deze raad.Regelmatig zijn er ook bijeenkomsten met de Intersyndicale. Dat is het overlegorgaan van de 4 belangrijkste bonden dat is opgericht door de CNTG. Samen met collega Fofana, de leider van de USTG leid ik de Intersyndicale. We bespreken de strategie voor komende tijd. 17 januari loopt er weer een termijn af voor beloftes die de regering al vier jaar doet en niet nakomt.

Geen licht of water in delen van hoofdstad Conakry

De situatie wordt er niet beter op in Guinee. Veel delen van de hoofdstad Conakry hebben geen licht of water. Slechts enkelen kunnen een eigen generator en put betalen. De prijs van brandstof is wel gedaald van GNF 7000 (EUR 1 = GNF 6400) naar GNF 5500. Maar dat zou eigenlijk GNF 2500 moeten zijn. De bonden blijven protesteren. Maar we moeten oppassen voor grote demonstraties en mogelijk onlusten. Dan schieten wij als bonden ons doel voorbij. Want dan zal de overheid hard reageren en krijgen wij juist de schuld van de problemen.

Vakbondskantine voor de buurt 14.00

Het is tijd om even wat te eten, soms wat bananen, soms halen we wat bij een klein ‘restaurantje’ in de buurt: een vrouw die in een stalletje aan de rand van de weg kookt. In het vakbondsgebouw is ook een kantine die goedkoop en goed eten verschaft aan werknemers van de bond, werkers uit de buurt en wie maar wil. Als mijn programma het toelaat, neem ik tijd voor gebed. Als ik rond die tijd een bijeenkomst van voorzit, ben ik vanuit mijn geloof geëxcuseerd.

Dan is het niet erg als ik mij niet houd aan de voorschriften voor vijf maal per dag bidden. Dan gaat het werk weer door tot een uur of negen of langer”.

’s Avonds probeer ik liefst thuis te eten. Sinds er pogingen tot vergiftiging zijn gedaan eet en drink ik niet zomaar wat mij wordt aangeboden. Thuisgekomen kijk ik het journaal van negen uur en zeg mijn gebeden.

Mijn dagen zijn vol, ik slaap diep en droom vaak heel mooi”.

Guinee, Conakry, Rabiatou Diallo

Opgetekend door en met foto's van Jan Ridder, projectmedewerker CNV Internationaal