Ontslag voor tienduizenden kledingwerknemers in Vietnam 

Isabelle de Lijser, regiocoördinator Azië van CNV Internationaal, pleit er voor dat kledingmerken hun verantwoordelijkheid nemen en bestaande orders niet afzeggen. ‘Natuurlijk is het ook moeilijk voor kledingmerken die hun omzet zien dalen door inflatie. Maar het is niet eerlijk als zij orders, die vaak al in productie zijn in een fabriek, toch niet afnemen. Daarmee brengt een merk een fabriek ernstig in de problemen.

We moeten voorkomen dat de mensen aan het begin van de productieketen, die het financieel toch al moeilijk hebben, de zwaarste klappen moeten incasseren van de economische crisis.‘

‘Toen deze mensen nog werk hadden, was hun inkomen vaak al te laag om van te kunnen leven. Dat maakt het nu extra zwaar’, zegt De Lijser: ‘De huidige crisis raakt veel mensen, maar als je een leefbaar loon verdient, ben je weerbaarder als het een keer tegen zit, bijvoorbeeld door hoge ziektekosten of baanverlies.’ Hier ligt volgens de Lijser dan ook een verantwoordelijkheid voor kledingmerken, zij moeten een eerlijke prijs betalen voor kleding en er op toezien dat hun leveranciers een leefbaar loon betalen.

CNV Internationaal steunt in Azië het werk van lokale vakbonden. In Vietnam is dat de Vietnam General Confederation of Labour (VGCL). Zij komen op voor de belangen van werknemers, onder meer door het afsluiten van multi-company cao’s. VCGL is nu in overleg met werkgevers en het Ministerie van Arbeid (General Confederation of Work) om te zien hoe mensen, die hun baan verliezen of opeens veel minder werk hebben, gesteund kunnen worden. 

Yen Nguyen van CNV Internationaal in Vietnam: ‘Door de covid-pandemie en het gebrek aan orders vanwege de huidige crisis, lopen veel kledingarbeiders het risico op een sombere viering van Tet (Nieuwjaar op de maankalender). De meeste werknemers ontvingen geen volledige betaling van de ontslagvergoeding, zoals de arbeidswet voorschrijft. 

Zonder spaargeld moeten kledingarbeiders, die vaak uit dorpen in de regio komen, voorlopig in de grote steden blijven en op zoek gaan naar informele, tijdelijke banen. Alleen zo kunnen zij de opleiding van hun kinderen betalen, voor hun ouders  zorgen en andere huishoudelijke uitgaven dekken te midden van stijgende consumentenprijzen.