H&M en Zara, boycotten of niet?

Felle zon op mijn gezicht en het geluid van de golven van de rivier. Wat een geweldig begin van de dag! Een busje voert mij langs drukke markten en over hobbelige straten naar een dorpje in de buurt van Phnom Penh. Ik ben op weg naar Ron Kem die met geweld bedreigd is door mensen van een kledingfabriek.Margo vervolgt haar weblog uit Cambodja Na een warm onthaal van een grote groep fabrieksarbeiders loop ik achter de man aan in de richting van de rivier. Ik ga tegenover hem zitten in kleermakerszit, op een bodem van palmbladeren. De omgeving om ons heen is adembenemend mooi. Naast mij hoor ik een stel lachende kinderen. Ron Kem is vakbondsleider in zijn fabriek. Afgelopen september heeft hij deelgenomen aan de stakingen voor een beter loon.

Ontslagen of geschorst na staking
Na deze stakingen is hij ontslagen. Dat betekent dat hij geen inkomsten meer heeft om voor zijn vrouw en drie kinderen te zorgen. ‘Na afloop van de stakingen ben ik achtervolgd door mannen van de fabriek. Ik weet zeker dat zij door de fabriek gestuurd waren omdat een vriend van mij ze herkende. Zij dreigden mij in elkaar te slaan als ik niet zou stoppen met mijn vakbondsacties.’ Geraakt door zijn heftige verhaal loop ik naar zijn huis. De fabrieksmedewerkers zitten dicht bij elkaar en delen hun verhalen. Al deze fabrieksmedewerkers zijn ontslagen of geschorst na de stakingen. Hoe meer het het gesprek vordert, des te persoonlijker en heftiger de verhalen. De complete groep van 15 mensen knikt als een jonge vrouw van 19 vertelt dat zij zeven dagen per week moet werken.

‘Ik werk 12 uur per dag voor drie dollar. Tijdens het werken heb ik een pauze van een half uur. Wanneer ik een dag niet kan werken of ziek ben, wordt er zes dollar ingehouden van mijn loon.’ Haar naam is So Thearin (wat betekent ‘gelukkig resultaat van een goede oogst’). Haar verhaal intrigeert me en geboeid ga ik een 1 op 1 interview met haar aan. Omringd door de rest van jonge vrouwen probeer ik haar vertrouwen te winnen, zodat ik me beter kan inleven in haar uitzichtloze situatie.

Blij met de kleren die ik voor mensen maak
Tranen vullen mijn ogen wanneer ik zie hoe diep deze gevoelens bij haar liggen. Ze kijkt op dit moment recht in de ogen van iemand die mogelijk de door haar gemaakte kleren draagt, elders ter wereld. Op de vraag wat zij er nou eigenlijk van vindt, dat de kleren die zij produceert aan de andere kant van de wereld verkocht worden, antwoordt zij: ‘Ik vind het leuk dat ik de mensen daar blij kan maken met de kleren die ik maak. Ik vind wel dat wij hier meer zouden mogen verdienen omdat de kleren voor veel meer geld verkocht worden.’

Na afloop van het interview loop ik op haar af en geef haar een omhelzing. Ze barst in tranen uit en drukt zich dicht tegen mij aan. Om ons heen zijn ieders ogen rood en waterig. Het is een van de meest indrukwekkende momenten van mijn leven.

De kledingfabriek waar zij werken produceert kleding voor twee grote winkelketens die wereldwijd verkopen. Ik zal nooit meer een H&M of ZARA inlopen zonder aan So Thearin te denken. Maar deze winkels helemaal mijden doe ik niet: een boycot helpt deze jonge vrouwen niet. Wat ik wel zal proberen is zoveel mogelijk mensen bewust maken van de problemen in de kledingindustrie, waardoor bedrijven zoals H&M en ZARA zich realiseren dat het zo niet langer kan. Ook Eerlijke Kleding kopen? Check de De link met referentie: "479" kon niet worden hersteld shoppinglist Lees voorgaande weblogs van Margo