Gedonder bij de gouddelvers - Weblog René Paas 5

Terwijl we vol ontzag over de rand van zijn zelfgegraven Grand Canyon kijken (400 meter diep, kilometers breed), verzucht hij dat hij door de onderlinge vechtpartijen van bonden de afgelopen maand voor een half miljoen dollar aan schade heeft. Gedoe tussen de bonden in de goudmijn
‘Zie je die truck?’ Hij wijst op een reus met manshoge wielen. ‘Die dingen kosten een vermogen. Ze dragen dertig ton erts tegen de berg op. Hartstikke stabiel. Maar zelfs daarmee kunnen ze over de kop! In een andere mijn had ik vorige maand zesduizend dollar schade. Hier bijna honderd keer zoveel. Ze zijn er gewoon met hun kop niet meer bij, door dat gedoe tussen de bonden. Als dat zo door gaat, kunnen we hier de tent wel sluiten!’ Oog voor bedrijfsbelang
Op zich is Roach vol lof over ‘onze’ mijnwerkersbond, de GEMM. Deze vakbond is aangesloten bij de GFL, onze vrienden in Ghana. Hij geeft af op van de vertegenwoordigers van de concurrerende Mine Workers Union, de voormalige eenheidsvakcentrale die nog stamt uit de tijd dat Ghana ook maar één partij had. Die zijn militanter dan onze vrienden en hebben geen enkel oog voor de belangen van het bedrijf. Roach begint een hekel te krijgen aan vakbonden die elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen. Alle rechten voor de grootste bond
De concurrentie loopt uit de hand, bespreken we in de auto. Jazeker, ik ben CNV-er genoeg om te vinden dat er naast de grote socialistische vakbond ruimte hoort te zijn voor een vakbond met een andere ideologie. Maar het zou mooi zijn als de werknemers elkaar niet de tent uitvechten en elkaar een plaats aan de onderhandelingstafel gunnen. Maar de Ghanese wet geeft de grootste bond alle rechten. Nu zijn onze vrienden het nog. Maar het wordt een nek-aan-nekrace tussen de bonden van gouddelvers.  Lees je CAO elke dag
’s Avonds maakt de mijn met doffe dreunen duidelijk dat ze een volcontinubedrijf is. Dynamiet. Maar ook binnen dondert het. Eben houdt een donderpreek voor dertig vermoeide kaderleden. Meer kwaliteit wil hij zien. ‘Wie heeft er een CAO-boekje?’ Aarzelend gaan vijf handen omhoog. ‘Lees je er wel in? Hoe kunnen jullie onze leden dan helpen?’ Een man vooraan krijgt een beurt: ‘Het CAO-boekje is je bijbel: je hoort er elke dag in te lezen! Jij bent het gezicht van onze bond. We krijgen klachten.’ De man slaat zijn ogen neer en even zie ik een trillende onderlip… Vrijwilligers motiveren: het gaat in elke cultuur weer anders! Overzicht weblogs René Paas