René Paas zet trouwe donateur in het zonnetje

Een grote groep donateurs draagt al jarenlang bij aan het werk van CNV Internationaal. Als blijk van waardering voor die betrokkenheid ging CNV voorzitter René Paas onlangs op bezoek bij een van hen. Met een prachtige bos bloemen overhandigde Paas het bijzondere jubileumboek ‘geloof hoop liefde’ aan Henk en Janny Bloemink uit Utrecht-Overvecht. “Door mijn werk bij de Nederlandse Spoorwegen heb ik veel mensen in andere landen ontmoet die niet zo rijk zijn als wij,' vertelt Bloemink. Het doet mij goed dat het CNV ook oog heeft voor beter werk en betere arbeidsvoorzieningen voor werkenden in arme landen. Mijn vrouw en ik blijven dit solidariteitswerk van het CNV steunen!. Omdat CNV Internationaal 40 jaar bestaat, is er een kleurrijk inspiratieboek uitgegeven. Het boek ‘geloof hoop liefde’ bevat veel foto’s en prachtige verhalen van gedreven vrouwen en mannen uit alle delen van de wereld over hun leven en werk. U kunt dit boek ook bestellen! Maak EUR 16 over op giro 12 55 300 t.n.v. CNV Internationaal te Utrecht. Het boek wordt dan automatisch opgestuurd (zolang de voorraad strekt). De opbrengst komt ten goede aan vakbondsprojecten in ontwikkelingslanden. Alvast bedankt namens onze vakbondscollega’s wereldwijd!Lees hieronder de boeiende levensloop van Henk Bloemink, en hoe het komt dat hij een warm hart heeft voor het internationale werk van het CNVUtrechter in hart en nieren
Mijn naam is Henk Bloemink, 84 jaar oud en geboren en getogen in Utrecht. Sinds 1969 woon ik met mijn vrouw Janny in de wijk Overvecht. Daarvoor woonden we 22 jaar in Utrecht Zuid, in de Dichterswijk. Samen hebben we daar onze 6 kinderen grootgebracht. Allemaal zijn ze – maatschappelijk gezien – goed terecht gekomen. Verder zijn we gezegend met 14 kleinkinderen en 12 achterkleinkinderen. De afgelopen jaren hebben we wel wat gezondheidsproblemen, maar we genieten nog volop. We brengen veel tijd door met onze kinderen en reizen in binnen- en buitenland. Ik kijk terug op een rijk leven. Geloven in Overvecht
Geloof heeft altijd een positieve plaats ingenomen in ons leven. Zowel mijn vrouw als ik zijn gereformeerd opgevoed. En dat hebben we ook doorgegeven aan onze kinderen. Maar dan wel wat vrijer. Dat betekent niet dat onze kinderen allemaal nog naar de kerk gaan. Een aantal hebben niet zoveel met het instituut kerk, maar zien wel geloven als iets goeds. In de wijk Overvecht ben ik altijd actief betrokken geweest bij het kerkenwerk. Zo was ik voorzitter van de kerkenraad van de Stefanuskerk. Nu zijn mijn vrouw en ik verbonden met de Bethelkerk in de wijk Zuilen, de wijk waar wij beiden zijn opgegroeid. Voor mij betekent geloven het samen belijden van je geloof en van daaruit gezamenlijke activiteiten ontwikkelen. Wij waarderen andere geloofsstromingen. Een keer per twee maanden praten we over geloof met katholieke gelovigen van de Bernarduskerk. Deze manier van delen van geloof vinden wij belangrijk. Een initiatief vanuit de kerkelijke gemeenschap dat ons leven verrijkt. Ondergedoken in bezettingstijd
28 mei 1940 rondde ik de Mulo af en via via kon ik aan de slag bij de Nederlandse Spoorwegen. Ik werd toen ook meteen lid van het CNV, een logische keuze gezien mijn gereformeerde achtergrond. Werken bij de NS duurde niet lang. Het was de tijd van de bezetting. In oktober 1942  werden 1.500 jonge NS-mannen tussen de 16 en 20 jaar opgeroepen om te gaan werken aan de Duitse Bundesbahn. Ik ben toen ondergedoken bij familie in Zeist. Na de oorlog zijn vele van deze jongens niet meer terug gekomen. Daar denk ik nog wel eens aan. Ik vind het ook moeilijk om te merken dat deze jongens vergeten zijn. Het adres waar ik was ondergedoken was een contactadres van het verzet, waaraan ik hand- en spandiensten verleende. Janny kwam daar soms langs als koerierster. Een van mijn beste vrienden werd op 16 februari 1944 met nog 5 anderen gefusilleerd. Ik heb nog een bidprentje van hem. Trouwen na de oorlog
Janny werd mijn vrouw na de oorlog. Ik ging weer aan het werk bij de NS, maar er was vlak na de oorlog nog geen werk. Alles moest opnieuw opgebouwd worden en dat kostte heel veel tijd. Ik heb toen – samen met NS-collega’s - een figurantenrol gespeeld in de film La Bataille du Rail. Het was een film over de oorlog en het Franse spoorwegverzet in de oorlog. Op het toenmalig traject Utrecht-Bilthoven-Zeist reden we met een stoomloc en 6 wagens, verkleed als Duitse soldaten, mee op een wagen met afweergeschut, om overvliegende bommenwerpers neer te schieten, met losse flodders dan. Dat gebeurde ook op het traject Alphen aan den Rijn-Leiden, al met al 6 weken lang. Bij wijze van grap ben ik toen nog in mijn Duitse uniform langs gegaan bij die familie waar ik tijdens de oorlog bij ondergedoken zat. Die schrokken zich natuurlijk wezenloos toen zij mij in legerkleding zagen. Dat was wel wat jeugdige ondeugendheid ja. Werken bij de Nederlandse Spoorwegen
41 jaar lang heb ik bij de Nederlandse Spoorwegen gewerkt. Met ontzettend veel plezier. Er was daar een sfeer van collegiale verbondenheid en het werk was leuk. Ik was betrokken bij grote projecten die de NS uitvoerde. Ik moest overleggen met de overheid om zaken voor elkaar te krijgen. Het contracteren van collectief forensen- en zakenvervoer. Dat leverde binnen 2 jaar circa 100.000 reizigers extra op. Ik herinner me ook nog de jaren ’50. We hebben toen als NS een mars georganiseerd in Den Haag. Honderden NS-werknemers en tientallen treinen trokken naar Den Haag voor een beter salaris. Dit had resultaat. We kregen 12,5% erbij, met terugwerkende kracht! Verder ben ik in mijn NS-tijd zeer actief geweest bij het opzetten van Trans in Europa. Om die reden heb ik veel gereisd. Ik was vaak in het buitenland en heb daar heel veel contacten opgedaan. In 1983 moest ik een hartoperatie ondergaan in Geneve, Zwitserland, vanwege de lange wachttijden in Nederland. Dat was een goed moment om te stoppen met werken bij de NS. Schaken met collega’s over de grens
Bij de NS ben ik betrokken geraakt bij het opzetten van gezamenlijke activiteiten op het gebied van sport en ontspanning. Ik was met name actief op het gebied van het organiseren van schaaktoernooien. Tot op de dag van vandaag ben ik lid van een schaakclub. De meeste bestaan al lang niet meer. De tijd van alles samen is gewoon voorbij. In het hele land waren NS-schaakclubs en we organiseerden schaakwedstrijden. Niet alleen in Nederland, maar ook in Europa. Ik heb acht keer deelgenomen aan internationale toernooien in heel Europa. Dat was natuurlijk prachtig. Je kwam op de mooiste plekken en ontmoette collega’s uit allerlei landen. Gelukkig kon mijn echtgenote ons gezin thuis heel goed behappen. Zij was in Overvecht ook jarenlang heel actief bestuurslid van de Nederlands Christelijke Vrouwen Bond. Internationale betrokkenheid!
Deze internationale contacten hebben bijgedragen aan mijn bredere kijk op de wereld. Ik ben ook al jarenlang betrokken als donateur van CNV Internationaal: "Ik heb voor mijn werk bij de NS veel gereisd. Ik ben een internationaal ingesteld mens door de vele contacten die ik heb opgedaan. Ik heb veel mensen in andere landen ontmoet die niet zo rijk zijn als wij. Ik vind het belangrijk om mensen te helpen. Ook vanuit vakbondsperspectief. Dat de vakbond oog heeft voor beter werk en betere arbeidsvoorzieningen in andere landen dan Nederland alleen. Ik lees vaak in het bondsblad verhalen over deze CNV-steun aan werkenden in arme landen. Dat doet mij goed. Ik wil dit solidariteitswerk van het CNV blijven steunen!" Steun ook het werk van CNV Internationaal wordt De link met referentie: "7545" kon niet worden herstelddonateur en stort uw gift op giro 1255300.

Interview Janneke Brouwer
Foto: Bas de Meijer
Inspiratie wereld jubileumboek ‘geloof hoop liefde’